Worstel je met stress- of burn-outklachten? Dat is niet om te lachen. Ik ben er voor je.

Misschien ging het al te ver, knalde je tegen de spreekwoordelijke muur.

Misschien bungel je – zoals in de films, weet je wel – nog maar met enkele vingers aan de rand van het ravijn.

Misschien is je ganse wereld aan het afbrokkelen: je bent vaak moe, prikkelbaar, slaapt niet meer goed, je sleept je met loden schoenen naar het werk, … En je vraagt je af: wat de hel is er aan het gebeuren?

Misschien race je constant door, zonder stoppen of ademhalen, en denk je: ‘Dit lukt wel. Ik kan dit.’ Maar voel je je constant opgejaagd. Of gevangen. Alsof je niet anders kunt, alsof je niet anders mág dan voortracen.

Misschien besef je wel helemaal niet hoe overspannen je eigenlijk bent. Overal in je systeem knipperen rode lampjes, maar jij ziet ze niet. Of preciezer: je voelt ze niet.

Waar je ook bent in dat traject van ‘behoorlijk gestresseerd’ tot aan ‘compleet opgebrand’, ik kan je helpen. Om beter met stress om te gaan, hetzij om er terug bovenop te komen.

Want hoe uitzichtloos het nu ook lijkt: je kunt en zult beter worden.

Maar dat er iets zal moeten veranderen, dat spreekt. ‘Als je niets verandert, verandert er niets.’ Weliswaar is dat niet nóg een extra opdracht van de variëteit ‘dingen-die-van-jou-verwacht-worden’. Niet nog maar eens iets dat je moet bewijzen. Geen moeten.

We gaan stoppen met bewijzen en moeten, en beginnen met leven en mogen.

Geen nood: we bekijken rustig en stap voor stap hoe je dat kunt doen. In lijn met wat jij ten diepste wil.

Ik ondersteun je.

Laat me raden wat je nu denkt: ‘Och ja, ik wacht wel even, ik hou het nog wat vol, misschien betert het wel.’

I’ve been there. Je plant wat vroeger vakantie te nemen, het rustiger aan te doen… – en dat kan zeker deugd doen en helpen. Maar mogelijk broeit er iets, iets venijnigers, onder het oppervlak, en ben je jezelf op langere termijn in de vernieling aan het werken. Je kwam op deze pagina terecht en bent deze tekst aan het lezen om een reden, toch?

Heb je nu last van stress? Lijd je eronder, zelfs maar in geringe mate? Dan verdien jij ondersteuning. Dan mag jij je die zelfzorg gunnen.

En je hoeft niet al gecrasht te zijn om jezelf eindelijk toe te staan hulp te zoeken. Meer zelfs, ik raad je ten stelligste aan niet af te wachten tot wanneer je helemaal onderuitgaat, want hoe verder je geraakt in de uitputting, hoe moeilijker het is om naderhand te herstellen. ‘Je hoeft niet ziek te zijn om beter te worden.’

Wat denk je?