The meaning of life
Laat me even de ouwe zak uithangen en je meetronen naar de diepste krochten van de jaren ’90, naar het epicentrum van mijn puberteit.
Ik kwam toen een programmaatje tegen…
Oh wacht, even uitleggen. Het internet was iets wat je uitsluitend kende van school-TV. Een soort computernetwerk om snel informatie te delen, of zoiets. Leek boeiend, maar wij sprongen reeds een gat in de lucht als we een nieuw programma – nu noemt men dat ‘app’ – verspreid over elf disketjes van 1,44 MB met goed gevolg op onze PC geïnstalleerd kregen. Dat was al een half wonder.
Stel je die scène voor, midden in de prehistorie van het digitale tijdperk. Een floppydisk hield zoveel belofte in. Alsof je een cadeautje ontving uit een ander universum.
En toen kwam ik dus een programmaatje tegen.
Oh nee wacht. Moet ik nog zeggen: tuurlijk waren mijn nerdvrienden en ik gefascineerd door computers. En dus kochten we – zei ik al ‘nerd’? – computertijdschriften. En dáár zat dan vaak een diskette bij, vol met testversies van de nieuwste games en applicaties.
Ja, zo ging dat toen, beste jeugd. Wij dus de volgende drie dagen als freaks in de weer achter onze – gigantische – monitors om alles te proberen.
En zodoende kwam ik op één van zo’n schijven een programmaatje tegen.
Het was geen toepassing waarmee je iets kon ‘doen’ – eerder een gimmick. Maar wat voor een.
Het had maar één venster, en in het midden daarvan stond een knop, met als tekst ongeveer dit: ‘Click here to learn the meaning of life’.
‘Aha, oké,’ denk je dan, half-geïntrigeerd, half-sceptisch: ‘’t Zal me benieuwen. Laat eens zien.’
En van zodra je je muisaanwijzer over de knop bewoog, sprong die knop een paar centimeter naar beneden!
Probeerde je het vervolgens opnieuw, dan sprong ie weer naar boven. Enzoverder, ad infinitum.
Ik herinner me dat ik luidop moest lachen. Om de grap, om de ingeniositeit, maar vooral ook omwille van het instinctief ‘juist’ aanvoelende inzicht.
De zin is altijd wat zoek. Een beetje zoals in dit stukje.
Als je ernaar zoekt, vind je hem niet. Of beter: als je ernaar zoekt, heb je hem al gevonden. Very oosters-filosofisch.
Hij ontglipt je tóch altijd. En dat is bevrijdend.
En zo… vind je hem alsnog.
Dat was die lach.