Je lijf is óók de realiteit

Wie de realiteit accepteert, leeft makkelijker.

Dat lijkt tegenstrijdig, want de realiteit is toch vaak lastig en miserie?

Maar het gaat erom die lastigheid voor lief te nemen. Want het ís zo. Gesteld dat je niks aan de situatie kunt veranderen, natuurlijk. Indien er niks aan te veranderen valt, of toch niet meteen, dan = realiteit. In dat geval: observeer en aanvaard, nl. dát het lastig is.

Als je je halsstarrig daartegen blijft verzetten, maak je het alleen maar erger. Je creëert er in feite een tweede probleem bij. Probleem 1: ‘‘t is miserie’ (niks aan te veranderen). En probleem 2, door jou in hoogsteigen persoon geproduceerd (proficiat!): ‘dat mag zo niet zijn’.

Als de realiteit niet mag zijn zoals ze is, wordt ze nog ondraaglijker. En dat tegenwringen kost veel energie. En levert niks op. Want, remember: realiteit – die is onvermurwbaar.

Maar dat is één ding.

Op onze beste momenten slagen we er al wel eens in om bovenstaande te doen. Maar wat we in de regel nog véél moeilijker vinden, is dit:

Ook ONS LIJF is deel van dezelfde realiteit die doorgaans niet te vermurwen valt.

We denken graag impliciet dat de realiteit ‘daarginds’ is en dat wij hier staan, als een soort van afgescheiden unit. Omringd door de realiteit, ja, … erin vervat, maar toch ergens… apart. Samen met ons lijf dat we als een soort van nuttig instrument als vanzelfsprekend aannemen. Onze machine, die doet wat we vragen.

Quod non.

Het is de veelal pijnlijke reality check voor de ouder wordende medemens, maar ook voor de burn-outer die tegen de limieten van zijn systeem aanbotst: de machine sputtert, blijkt helemaal niet dat blikkerende mes dat feilloos door de boter van de realiteit snijdt.

Ons lijf is óók de realiteit – voor ons in eerste instantie om te accepteren zoals die zich aandient.

Wat niet wil zeggen dat je bij ziekte geen dokter moet opzoeken – integendeel. De realiteit van je lijf omarmen betekent net: luisteren naar wat het vraagt.

Wil het rust? Geef het rust. Heeft het reparatie nodig? Repareer het. Vraagt het om herstel? Laat het herstellen.

Maar vertrek vooreerst van de baseline dat de roep van het lichaam absoluut is, zoals de eisen van de realiteit dat zijn.

Niet mee te marchanderen.