Nee, ik heb het over de sensatie, de opwinding die je voelt wanneer je hele wezen met levensdrift gevuld wordt… alsof je een bad van energie neemt… op het moment dat je, mogelijk met enige moeite, een stapje verder zet in de richting van waar je naartoe wil en merkt: hey, verdomd, dit gaat lukken!

Bijgevolg is het niet alleen een slecht idee om gevoelens te willen wegdrukken. Het is tevens idioot – hoe begrijpelijk en menselijk ook – want: je hebt ze al. Het is zoals wensen dat de zon vlak na het opkomen weer ondergaat.

We denken graag impliciet dat de realiteit ‘daarginds’ is en dat wij hier staan, als een soort van afgescheiden unit. Omringd door de realiteit, ja, … erin vervat, maar toch ergens… apart. Samen met ons lijf dat we als een soort van nuttig instrument als vanzelfsprekend aannemen.

Ik herinner me dat ik luidop moest lachen. Om de grap, om de ingeniositeit, maar vooral ook omwille van het instinctief ‘juist’ aanvoelende inzicht.

De zin is altijd wat zoek. Een beetje zoals in dit stukje.

Al die kansen komen voorbij gedobberd, of gesjeesd, of gestormd, en wij staan hier klungelig aan het kraam des levens met onze vislijn te zwiepen. We zien ze allemaal passeren en dammit, hadden we maar twee vislijnen! Of nee, hadden we er maar vijf – en vijf armen. Of tien, of honderd.

Veelal doen we het tegenovergestelde: we nemen wat we (echt) willen niet serieus, en ‘onszelf’ – of tenminste wat we dénken dat we moeten zijn – wel, met name: de ingelepelde, geïnterioriseerde verwachtingen van de buitenwereld.

Dit zijn de consequenties van jouw branie, jouw doelgerichtheid: gemis, ontbering, fouten, onrust, angst. Tuurlijk. Had je dan verwacht dat de wereld aan je voeten zou vallen? De wereld heeft OOK recht om te doen wat ie wil.

Als je nog eens gek idee tegenkomt, in je hoofd of dat van iemand anders, hou het dan stevig vast. Verdedig het. Met hand en tand. Het heeft al tegenstanders genoeg.

Of je nu 70, 38, 20, 5 of 1 uur per week slooft – wat maakt het uit? Uiteindelijk is die kwantiteit geheel arbitrair. Je kunt maar wat je kunt. En dat is oké.

Wat die goedmenende irritant zelf-helemaal-met-hun-gevoelens-in-touch-zijnde vrienden bedoelen, is: wat zegt, onder de ganse laag van redenen die je met je verstand kunt bedenken, je intuïtie? Wat zegt, dus, je gevoel?

Maar wat als je geen flauw benul hebt van wat dat is?

We halen droom en werkelijkheid door elkaar. Óm je droom te realiseren, is het net heel nuttig om nuchter te overschouwen wat er nu allemaal nog niet is. Dan kun je concrete stappen uitdenken en zetten op al die vlakken.

Ik weet het, ‘t is compleet van de pot gerukt. Buitensporig. Over the top. Not done. Verboten. Gevaarlijk, zelfs. Anarchie dreigt. Chaos doemt op.

Zo revolutionair is het idee.

Hoeveel levensdrift sneuvelde er al niet op het altaar van dat oh zo verheven plichtsgevoel? Hoeveel tijd die anders vreugdevol en gezellig en frivool had kunnen besteed worden, is al niet het zinkgat der inexistentie ingeslurpt omwille van – eurgh – dat vermaledijde, gewijde plichtsgevoel?

Wanneer de moedeloosheid je als een klamme deken overvalt. Wanneer de vertwijfeling je naar adem laat happen. De dagen bruine drab zijn waar je doorwaadt.

Dan is soms het enige wat je kunt doen… verder doen.

Dit moment en oh, nu weer dit moment, en oeps, daar is het volgende moment al: ze vallen je eenvoudigweg toe, als bladeren uit de boom. Die probeer je toch ook niet terug in de kruin te kleven?

Wat als de échte prestatie net zit in het weer beter op je eigen kompas varen?

Niet harder werken… maar ZACHTER werken. Vanuit je zachte binnenkant, that is.

Die oorlogsretoriek klinkt stoer en cool, maar slaat op niks. Ja, het zou tof zijn, onze angsten voor eens en voor altijd verpletteren. Alleen: viel het je al op dat hoe meer je angst probeert weg te krijgen, hoe meer hij terugkomt?

Eerst was je constant aan het rennen om duizenden taakjes te voleindigen. Nu, nu de uitputting zich genadeloos opdringt, komt vooral die ene taak in het vizier: zo snel mogelijk weer ‘erbovenop komen’.

‘Kom uit je comfort zone’ is vaak een besmuikte manier van zeggen: ‘Ik wil dat jij dit of dat doet. Dat jij zus of zo bént.’

Ik zeg: laat niemand je ooit tegen je zin uit je comfort zone duwen.

Misschien kunnen we, in plaats van ons er eindeloos voor te excuseren, vertraging juist verwelkomen – zelfs toejuichen. Vertraging is goed. Vertraging is wat we hard nodig hebben in deze aan een halsbrekend tempo verder razende wereld.